Maandag 19 november, mijn derde dag orientatie op het werk. Ik was dokterorders aan het ingeven in de computer toen Carrie me vertelde dat ik een telefoontje had. En dat ik beter in het prive kantoor opnam, ze zei: "It's bad news from Belgium."
Het was mijn broer die me vertelde dat onze grootmoeder was overleden. Mijn grootmoeder was een straffe madam van 82, die sinds een paar maanden in een flat van een rustoord woonde. Ze was nog steeds redelijk zelfstandig, maar het rustoord zorgde voor haar maaltijden en zorgde ervoor dat ze de juiste medicatie op de juiste moment nam. Toen ik Belgie was 2 weken daarvoor, was ze helemaal niet ziek. Ik ben toen om de andere dag bij haar langs geweest, en we hebben eigenlijk een goede tijd gehad toen. We waren zelfs "ene gaan drinken" in de cafetaria. Ze leek gezonder dan ze was het jaar ervoor! Uiteindelijk was het haar hart dat onverwachts opgaf.
Omdat ik amper twee weken geleden in Belgie was, kon ik onmogelijk teruggaan nu. Dit is waarschijnlijk een van de meest hartverscheurende toestanden wanneer je zo ver van je familie woont. Ik had geen vrije dagen meer, en ik verdien ook niet zo erg veel geld hier om zo ineens terug een paar honderd dollars op te hoesten. Justin en ik hebben hier ook een grote lening voor ons huis, het was echt niet mogelijk. Ik moet wel toegeven dat ik erg blij was dat we twee weken geleden nog tijd hebben kunnen samen doorbrengen, mijn grootmoeder en ik.
Mijn grootmoeder had alle instructies achtergelaten, ze wou gecremeerd worden en ze wou geen kerkelijke begrafenis. Het crematorium kan haar urne bijhouden voor ongeveer zes maanden. Dit geeft mij de mogelijk om terug naar Belgie te gaan in een paar maanden en dan samen met mijn broer echt afscheid te nemen.
Nu is het hele rouwproces helemaal anders omdat ik zo ver zit. Het lijkt me minder te raken omdat ik niet echt met mijn neus erop sta te kijken. Ik kan meer objectief zijn en zeggen dat ze een goed leven heeft gehad en gegaan is zonder pijn of langgerekt lijden. Ik heb veel meer verdriet gehad voor mijn broer, die eigenlijk alles alleen heeft moeten doen daar in Belgie. Ik kan proberen om een steun te bieden voor hem, maar helaas is er weinig dat ik echt kan DOEN voor hem nu.
Dit is waarschijnlijk het ergste dat kan gebeuren wanneer je zo ver weg van je familie woont, daarom vond ik het ook belangrijk om het hier te posten. Het is een deel van de reis en een deel van wat je opgeeft wanneer je grote beslissingen neemt zoals verhuizen naar Amerika. Het mag je natuurlijk niet tegenhouden je dromen te volgen, maar het geeft je een erg realistische kijk op de hele zaak.
Zoals altijd, ik hou jullie op de hoogte.
